Cieśniny Wojciech Nowicki

On – wędrowiec co rusz tracący równowagę. Oni – przodkowie z linii tych, za których decydowały nogi, opętani niewyjaśnionym pragnieniem, by iść przed siebie. Cierpiący na dromomanię, na obłęd wędrowczy, złączeni niewidzialną nicią szaleńczego porozumienia, nieświadomie, niczym w głębokim śnie, pokonują kolejne kilometry. Burroughsowski Tanger, ciasne zaułki Fezu i Neapolu, spękane uliczki Sofii, tętniący gorączką Stambuł. Za sprawą wyższej konieczności, z nieuświadomionej potrzeby ucieczki, z powodu nieujarzmionego sennowłóctwa.

Olśniewająca proza Wojciecha Nowickiego to studium niewyrażonego obłąkania i oszałamiająca przeprawa przez cieśniny szaleństwa, które drzemie w każdym z nas.

Wojciech Nowicki (ur. 1968) – jest pisarzem, kuratorem wystaw fotograficznych i recenzentem kulinarnym. Jego książka Dno oka. Eseje o fotografii (2010) znalazła się w finale Nagrody Literackiej Nike 2011. Wydane w 2013 roku Salki otrzymały Nagrodę Literacką Gdynia w kategorii esej. Opublikował także m.in. Odbicie (2015) oraz monografie fotograficzne, m.in.: Jerzy Lewczyński. Pamięć obrazu (2012) czy Zofia Rydet. Zapis socjologiczny (2017). Jego ostatnia książka Tuż obok wydana wspólnie z Muzeum Etnograficznym (2018) została nominowana do Nagrody Pióro Fredry 2018. Mieszka w Krakowie.