Galicja opowiadać dalej?

Charakterystyka:

Mało jest książek, które tak misternie łączą świetną literaturę z fotografią. Mało gdzie udaje się połączyć zdjęcia archiwalne ze współczesnym dokumentem w tak mądry sposób. Oglądając Galicję z przeszłości i tę uwiecznioną przez Agatę Pankiewicz i Marcina Przybyłko, czuję się mniej więcej tak samo, jak czytając spis treści „Zaginionych królestw” Normana Daviesa. Świat przez nich odkryty jest na poły fantastyczny, ale przez świadomość, że istniał/istnieje naprawdę, jeszcze bardziej niesamowity. Współczesna granica nagle staje się jakąś śmieszną fanaberią politruków. Nie ma w tym stwierdzeniu cienia rewizjonizmu, jest po prostu świadomość, że pewne rzeczy są silniejsze od kresek namalowanych na mapie w ideologicznym szale. Bo przecież, jak pisze w cytowanych tu „Opowieściach galicyjskich” Stasiuk: „Miejsca nie można przenieść. Miejsce nie ma wymiarów. Jest punktem i nieuchwytną przestrzenią". / Filip Springer /

„Galicja. Opowiadać dalej?” jest publikacją, która ma w tle, nakreślony tu grubą kreską, arkadyjski obrazek Galicji. Ale nie jest to tylko neutralny punkt odbicia. To punkt dyskusji, sporu, a może nawet punkt konfrontacyjnego spojrzenia na zastane dziedzictwo mentalne. Tę fascynującą, niepodobną do innych antologię przygotowały Marta Miskowiec (antropolog kultury) i Monika Kozień (historyk sztuki) z Muzeum Fotografii, co odnotować trzeba, bo jak zobaczymy – nie jest to okoliczność bez znaczenia. Rzecz jest znakomicie pomyślana i pieczołowicie zrealizowana. Najkrócej mówiąc: to książka łącząca w sobie (we wstrząśnięciu i zmieszaniu) dwie oddzielne narracje o Galicji: tekstową i fotograficzną. Ale powiedzieć tyle, to nie powiedzieć nic. / Dariusz Czaja /